یکی دیگر از بخش های اوستا، کتاب مقدس ایرانیان باستان، ونندیشت است. ستارۀ ونند در این یشت در مقام دور کنندۀ حشره های موذی ستوده شده است. معنی این واژه چیره شونده و شکست ناپذیر می باشد.
وَنَند (وَنَنت) یشت آخرین و کوتاه ترین یشت است که تنها دو بند دارد یا حداقل ما اطلاعی بیشتری در باره این یشت نمی دانیم، که متن آن این چنین است:
ونند، ستارهی مزدا آفریدهی اَشَوَن، رَد اشونی را میستاییم.
وَنند ِدرمان بخش و سزاوار بلند پایه آوازگی را می ستاییم؛ پایداری در برابر خـْرَفـْستــْران ِ راندنی ِزشت – آفریدگان اهریمنی را که یکسره باید راندشان.
ونند، ستاره اهورا مزدا آفریده را درود می فرستم.
اَشـِم وُهو ..
اَهمایی رَئشچَه ..
