اردشیر ( پارسی میانه : Ardašīr ) یکی از نجیب زادگان ساسانی در سده سوم میلادی و در دوران حکومت شاپور یکم ( دومین شاهنشاه ایران شهر از دودمان ساسانی بود که بعد از مرگ پدرش اردشیر بابکان ، مؤسس شاهنشاهی ساسانی ، در ۱۲ آوریل ۲۴۰ میلادی بر تخت سلطنت نشست ) بود . وی از خاندان ساسان و دارای دین و مذهب مزدیسنا بود .
اردشیر فرمانروای آدیابن ( نام دولتی باستانی در منطقهٔ آشور به پایتختی آربلا ) بود .
« زندگی »
از وی در سنگ نوشته شاپور یکم بر کعبه زرتشت ( این کتیبه بر دیوار ساختمان کعبه زرتشت در نقش رستم در شهرستان مرودشت استان فارس کنده شده است ، ساختمان کعبه به صورت مکعب است و بر سه ضلع آن به سه زبان پارسی میانه ، زبان پارتی و زبان یونانی کتیبه هایی نگاشته شده است ) یاد شده است .
وی در این سنگ نوشته در میان ۶۷ نجیب زاده در رتبهٔ اول قرار دارد ، که این رتبه نشاندهنده مقام و جایگاه والای وی میباشد . گمان می شود که وی برخلاف نجیب زادگانی که بلافاصله بعد از او نام برده شده اند و در مناطق خود نایب السلطنه بودند ، اردشیر می تواند فرمانروای یک دولت دست نشانده باشد .
سرزمین وی در میانرودان و در شرق رودخانه دجله بود و میان دو شاخه آن ، زاب بزرگ و کوچک و همچنین منطقه مجاور آن در شمال امتداد داشت .
این احتمال وجود دارد که اردشیر عضوی از خاندان ساسان و شاید برادر شاپور و پسر اردشیر بابکان باشد .
تاریخ دقیق تولد و مرگ اردشیر ، شاه آدیابن مشخص نیست .
