بر خلاف این که خورشید در اعتقادات و باورهای ایرانیان باستان نقش بسیار پر رنگی داشت، بسیار تعجب آور است که خورشید یشت بیشتر از هفت بند ندارد.
در خورشید یشت، خورشید امرداد (جاودانی) و تیز اسب نامیده شده است و چنانچه اگر خورشید طلوع نکند و بر زمین نتابد، ونگرمینو (دیوان) تمام موجودات زمین و همچنین هفت کشور را با خاک یکسان می کنند و ایزدان بر روی زمین (جهان مادی) اقامتگاهی پیدا نمی کنند.
به گفتۀ اوستا شناسان خورشید یشت در نخست بلند تر و طولانی تر از خورشید یشت امروزی بوده است و در زمان ساسانیان با افزایش پرستش میترا، و با رواج پرستش مهریشت، به مرور زمان کوتاه و کوتاه تر شده است. هنوز هم در سرزمین پارس امروزی (ایران) از نام مهر، خورشید تلقی و برداشت می شود.
سرچشمه:
پایگاه پژوهشی آریابوم