سلطان عبدالعزیز یکم ، سی و دومین سلطان و خلیفه امپراتوری عثمانی بود ، که از ۲۵ ژوئن ۱۸۶۱ میلادی تا ۳۰ می ۱۸۷۶ میلادی سلطنت کرد .
پیش از او عبدالمجید یکم و پس از او مراد پنجم بر تخت سلطنت نشستند .
سلطان عبدالعزیز پسر سلطان محمود دوم و پرتو نهال سلطان بود و در سال ۱۸۶۱ ، جانشین برادرش سلطان عبدالمجید یکم شد .
وی در ۸ فوریه ۱۸۳۰ در کاخ ایوب استانبول ، امپراطوری عثمانی زاده شد .
او را با القاب ، خادم الحرمین الشریفین ، خلیفه مسلمین و امیرالمومنین نیز مینامیدند .
عبدالعزیز از خاندان عثمانی و دین و مذهبش اسلام بود .
او از کودکی با عقاید و ایده‌های عثمانی آشنا بود ، اما به ترویج و تبلیغ آداب و رسوم غربی پرداخت . وی علاقه زیادی به ادبیات داشت و در عین حال یک آهنگساز کلاسیک بود و موسیقی‌هایش به وسیله آکادمی موسیقی عثمانی لندن تحت آلبوم موسیقی اروپایی در دیوان عثمانی جمع‌آوری شده است .
سلطان عبدالعزیز در نهایت به اتهام اسراف و تبذیر در مقام سلطنت با فتوای مفتی اعظم عثمانی به تاریخ ۱۸۷۶ خلع و برکنار شد و به جای وی مراد پنجم پادشاه گردید و پس از چند ماه سلطان مراد خان نیز به لحاظ اختلال عقلی و مشکلات فکری به وسیله رجال دولت و با فتوای مفتی اعظم خلع گردید و به جای او عبدالحمید دوم به عنوان سلطان عثمانی برگزیده شد .
« مرگ سلطان عبدالعزیز »
سرانجام وی در ۴ ژوئن ۱۸۷۶ در سن ۴۶ سالگی در کاخ چیرگان ، استانبول درگذشت ، او را در مسجد فاتح استانبول به خاک سپردند .
عکس فوق نگاره ای از سلطان عبدالعزیز یکم میباشد .
