اگر نخواهیم خیلی دور در زمان سفر کنیم و تنها به دوره قاجاریه بنگریم، به نوعی سفر ایرانیان به خارج از کشور الهام بخش تغیرات زیادی در کشور بود چرا که برخی مسئولین آن دوران با مشاهده پیشرفت غرب در تلاش برای سر و سامان دادن ایران بودند اولین جرقه برای ساخت بیمارستان در ایران برای دوران قاجار بود.
وقتی ناصرالدین شاه به فرنگ رفت و مشاهده گر انواع بیمارستان های پیشرفته شد در هنگام بازگشت دستور ساخت یک بیمارستان در تهران را صادر کرد.
نخستین بیمارستان چه نام داشت؟
اما تایخچه این پیشرفت در ایران به گذشته ای دور تر برمیگردد در زمان ساسانیان بیمارستانی در گندی شاهپور (جندی شاپور) ساخته شد که محل آموزش و درمان بود که می‌توان از آن به عنوان یکی از مهم ترین و تاریخی ترین مرکز علمی پزشکی جهان نام برد در گذشته بیمارستانی در ایران وجود نداشت و پزشکانی وجود داشتند برای درمان و معالجه مردم که همزمان با این کار سعی در تربیت شاگردانی بودند که بعد ها جانشین شان شوند آنها حکیم نامیده میشدند همانند ابن سینا و رازی که افتخار آفرین علم پزشکی شدند و کتب هایشان در سراسر جهان سال ها تدریس میشد.
بیمارستان های قاجاریه
ما در دوران قاجار نا به سامانی های زیادی وجود داشت و هرکس از راه میرسید ادعای طب داشت و شهر پر شده بود از عطاران و شکسته بند ها و حتی سلمانی هایی که کار پزشکی میکردند و حکیم ماهر و چیره دست به شدت نایاب بود اما گیاهان دارویی جوابگوی ییماری های واگیر داری که توسط بیگانگان وارد ایران میشد نبود ناصرالدین قاجار هربار به خارج از کشور میرفت یک دکتر فرنگی با خودش می اورد که دارای علوم جدید پزشکی بودند بین آنان و اطبای طب سنتی ایرانی دوگانگی و رقابت زیادی وجود داشت.
در زمان امیرکبیر با تلاش های فراوان دارالفنون تاسیس شد و دو پزشک اروپایی با گرفتن دانشجویان ایرانی علم نوین پزشکی را به آنان تدریس کردند زمانی آموزش پزشکی در ایران جدی تر گرفته شد که دکتر اتریشی ادوارد پولاک با کمک دانش آموخته هایش کتاب پزشکی اروپایی را به فارسی تفسیر کرد وقتی ایران صاحب پزشک شد که تعدادی از دانش آموختگان مستعد دارالفنون برای ادامه تحصیل به کشور هایی مثل فرانسه نقل مکان کردند اما پزشکان نیار داشتند به بیمارستانی که در آن به ادامه فعالیت خود بپردازند به دستور ناصرالدین شاه اولین بیمارستان ایران در حوالی میدان حسن آباد تهران در سال ۱۲۹۰ با تکمیل تجهیزات اساسی تر با نام مریض خانه دولتی ساخته شد و در سال ۱۲۵۲ شمسی دایر شد بیمارستان با تقلید از فرنگی ها با استاندارد معماری اماکن درمانی ساخته شده بود پس از دایر شدن مریض خانه دولتی تهرانی هایی که بی بیماری هایی که حکیمان عاجز از درمان شان بودند به این بیمارستان هجوم آوردند و سالانه بیش از 2 هزار تن در آنجا بستری و درمان میشدند ناظم الاطباء کرمانی افزون بر مریض خانه دولتی بیمارستان های دیگری در تهران و مشهد دایر کرد بعد از آن بیمارستان های دیگری در تهران و شهر های دیگر ساخته شدند ساخت بیمارستان در دوران قاجار به عنوان یک کار نیکو و ماندنی قلمداد میشد که البته تاسیس این بیمارستان را باید به حساب لیاقت امیر بزرگ دانست و نه به حساب سلطان های بی لیاقت قاجاریه.
