سلسله باوندیان چه کسانی بودند

سلسله باوندیان یا به زبان ساده دودمان باوندی، یک سلسله ایرانی بود که از سال 651 تا 1349 در بخش‌هایی از طبرستان (استان مازندران کنونی) در شمال ایران کنونی حکومت می‌کردند.

استقلال و تسلیم به عنوان دست نشاندگان در برابر حاکمان منطقه ای قدرتمندتر. آنها 698 سال حکومت کردند که دومین سلسله طولانی ایران پس از بادوسپانیان است. (در صورتی که ایشان را یک سلسله مستقل بحساب آوریم)

سلسلهٔ آل باوند از آغاز تا زوال به سه شاخه تقسیم می‌شود: برای خواندن زندگی نامه شاهان هر شاخه بر روی آنان کلیک کنید.

شاخه کیوسیه (۶۵۵ تا ۱۰۰۰ میلادی)

باو
سهراب یکم
مهرمردان
سهراب دوم
شروین یکم
شهریار یکم
شاپور
جعفر
کارن یکم
رستم یکم
شروین دوم
شهریار دوم
دارا
شهریار سوم

شاخه اسپهبدیه (۶۵۵ تا ۱۳۴۹ میلادی)

شهریار چهارم
کارن دوم
رستم دوم
علی یکم
رستم سوم
حسن یکم
اردشیر یکم
رستم چهارم

شاخه کینخواریه (۱۲۳۸ تا ۱۳۴۹ میلادی)

اردشیر دوم
محمد باوندی
علی دوم
یزدگرد باوندی
شهریار پنجم
کیخسرو باوندی
شرف الملوک باوندی
حسن باوندی

شاهان دودمان باوندیان از نژاد قباد اول ساسانی و برادر خسرو انوشیروان بوده اند که در شمال ایران این سلسله را پایه ریزی کردند.

باوندیان بر نسب خود با امپراتوری ساسانی تأکید داشتند. چرا که خود را باز مانده سلسله بزرگ و پر افتخار ساسانی می دانستند.

در اواخر قرن سیزدهم، آداب و رسوم تاجگذاری آنها به گذشته های دور باز می گردد، همانطور که تاریخ نگار ایرانی قرن سیزدهم ابن اصفهانیار به طور کامل به تصویر کشیده است.

جشن تاجگذاری به رسم قدیم ایرانیان هفت روز به طول انجامید و شامل بزم و شادی و هدایایی معمولی بود و بزرگان و سپهبدان و باوندیان از تمام دهات گرد هم می آمدند.
هنگامی که این تبریک به پایان رسید، در روز هشتم که اسپاهاد بر تخت نشست، کمربند سلطنتی را بست و والیان را در قرارهای خود تأیید کرد و باعث شد که اسپهبدان و امیران عزاداری خود را کنار بگذارند و جامه افتخار بر آنان بپوشانند.