اردشیر ( پارسی میانه : Ardašīr ) یکی از نجیب زادگان ساسانی در سده سوم میلادی و در زمان حکومت شاپور یکم ( دومین شاهنشاه ایران شهر از دودمان ساسانی بود که بعد از مرگ پدرش اردشیر بابکان ، مؤسس شاهنشاهی ، در ۱۲ آوریل ۲۴۰ میلادی به فرمانروایی رسید ) بود . وی از خاندان ساسان و دارای دین و مذهب مزدیسنا بود .
اردشیر پادشاه کرمان بود . کرمان در شرق پارس ، قلمرو اجدادی ساسانیان ، قرار داشت و از جنوب با خلیج فارس ، از شرق با سکستان و از شمال با کویر لوت همسایه بود .
« زندگی »
اردشیر ، پسر اردشیر بابکان بنیانگذار شاهنشاهی اشکانی بود . طبق گفتهٔ طبری و ابن اثیر پدرش به کرمان رفت در آن زمان بلاش بر آن حکمرانی میکرد . پس از آن ، نبرد سهمگینی اتفاق افتاد و اردشیر پسر تا زمان تصرف شهر و اسیر کردن بلاش شخصاً در آن حضور یافت . پدرش از این رو به وی لقب شاه داد و وی را به پادشاهی کرمان منصوب کرد . بر اساس گفتهٔ بلعمی اردشیر بعد از اسیر کردن بلاش با ارتش بزرگی در کرمان ماند .
از این اردشیر دو بار در سنگ‌نوشته شاپور یکم بر کعبه زرتشت ( این کتیبه بر دیوار ساختمان کعبه زرتشت در نقش رستم در شهرستان مرودشت استان فارس کنده شده است ، ساختمان کعبه به صورت مکعب است و بر سه ضلع آن به سه زبان پارسی میانه ، زبان پارتی و زبان یونانی کتیبه هایی نگاشته شده است ) یاد شده است . در قسمتی از سنگ نوشته که به تشریح و وصف بزرگان دربار اردشیر بابکان می پردازد ، وی در گروه چهار شاهی که در دربار حضور داشتند ، پس از پادشاهان ابرنیک و مرو در رتبه سوم قرار دارد . با این وجود وی در دربار شاپور اول ، در میان مقامات عالی در رتبه دوم و بعد از اردشیر ، پادشاه مشهور و نامی آدیابن ، قرار دارد .
تاریخ دقیق مرگ و تولد اردشیر ، شاه کرمان مشخص نیست .
