⦁ تعداد ارتش هخامنشیان، ارتش هخامنشیان چند نفر بود؟
از چگونگی سازمان لشکری ایران هخامنشی پیش از داریوش بزرگ آگاهی زیادی در دست نیست. در این دوره ایران دارای یک ارتش ملی بود که تعداد ارتش هخامنشیان به طور میانگین آن در حدود ۲۲۰،۰۰۰ تا ۲۵۰،۰۰۰ تن بود و علاوه بر آن کشورهای هم پیمان ایران نیز دارای ده‌ها هزار سرباز بودند. همچنین آرایش جنگی ارتش هخامنشی به صورت قلب سپاه و جناح چپ و جناح راست و ذخیره برای نخستین بار توسط داریوش بزرگ به وجود آمد که بعد ها توسط ارتش های بزرگ دنیا به کار گرفته شد.
هریک از ایالات و کشورهای تابع ایران نیز پادگان(ساخلو) هایی برای حفظ امنیت و جلوگیری از حملات بیگانگان وجود داشت. شمار افراد پادگان به نسبتِ اهمیت و وسعت محل، متفاوت بود. هرودوت ارتش هخامنشیان در مصر را دو میلیون و چهار صد هزار نفر قید کرده است. در هنگام جنگ، سپاه ایران از سربازان سوار و پیاده ای تشکیل می یافت که از ایالات و کشورهای تابع گرفته می شدند. به همین جهت سپاه مزبور مرکب از اقوام و طوایف گوناگونی بود که هر یک اخلاق، رسوم، زبان، نژاد، لباس و سلاح خاصِ خود را داشت.
ارتش جاویدان هخامنشیان چگونه سپاهی بود(سپاه امرداد)
گارد جاویدان که تعداد افراد آن به ده هزار تن می رسید و از آن جا که هیچگاه از تعداد آنان کاسته نمی شد و جای کسانی که می مردند یا در جنگ تلف می شدند، کسانِ دیگری جای آنان را می گرفتند، و از آن جا که هیچ گاه از تعداد آنان کاسته نمی شد ، آنان را سپاه جاویدان می نامیدند. این سپاه همیشه آمادۀ خدمت بود و همۀ افراد آن را نخبگانی تشکیل می دادند که از جهت رزم آزمودگی، دلاوری، تیراندازی، سواری و . . . سایر فنون نبرد سرآمدِ سپاهیان ایران بودند.
سلاح ها و لباس ارتش هخامنشیان 
سپاه ایران به دو بخش تقسیم می شد : پیاده نظام و سواره نظام. پیاده نظام به تیر و کمان و نیزه و کمند و خنجر و فلاخن و سپر مجهز بودند. افراد این دسته کلاه نمدین گرد بر سر می نهادند. پیراهن چرمین آنان تا زانو می رسید، و آستین های بلند داشت. شلوارشان نیز از چرم بود و چون به ساق پا می رسید، تنگ می شد و به ساقۀ کفش چرمین منتهی می گشت. سواران علاوه بر سلاح های پیادگان، زوبین کوچکی نیز در اختیار داشتند. دسته ای از سواران که باید سنگین اسلحه نامیدشان، دارای کلاه خود و زره بودند و بر اسبان خویش نیز برگستوان یا زرۀ اسب می پوشاندند. سربازان ایرانی در تیراندازی و سواری بسیار اُستاد بودند و به همین سبب در جلگه و زمین هموار بهتر می جنگیدند. تیراندازی ایرانیان در جهان شُهرت داشت و یونانیان که به هنگام نبرد از تیراندازی ایرانیان در هراس بودند، در همۀ جنگ ها می کوشیدند تا خود را هرچه زود تر به صفوف ایرانیان برسانند و تیراندازی را به جنگ تن به تن با شمشیر مبدّل سازند. پادشاهان متاخر هخامنشی در جنگ ها از وجودِ سربازان مزدور یونانی نیز استفاده می شد.
نیروی دریایی هخامنشیان
از هنگامی که فنیقیان فرمانبرداریِ ایران را گردن نهاد؛ امپراتوری هخامنشی به دست یاری فنیقیان دارای نیروی دریایی بزرگی شد که دو نوع کشتی را در بر می گرفت : ۱. کشتی جنگی معروف به تری ریم که پاروزنان آن در سه ردیف، یکی بالای دیگری، قرار می گرفتند. ۲. کشتی بارکش که برای حمل و نقل بار و بنۀ ارتش مورد استفاده قرار می گرفت. از زمان کوروش کبیر استفاده ازارابۀ جنگی نیز در سپاه ایران معمول بود و در آخرین نبرد داریوش با اسکندر یعنی نبرد گوگمل، از فیل جنگی استفاده به عمل آمد.
سرچشمه: امپراتوری ایران – ناردو دان
نویسنده: بردیا – تاریخ پارسی